Parę dni temu obchodziliśmy już 77 rocznicę Powstania Warszawskiego. Jak wiemy z historii Polski, była to największa zbrojna akcja podziemia w Europie okupowanej przez Niemców. Na mocy postanowienia Dowódcy AK gen. Komorowskiego Tadeusza, zaczęła się 1 sierpnia 1944 roku. Przez kolejne 63 dni działacze niepodległościowi prowadzili walkę, której ideą była niezależna Polska, wolna od niemieckich działań wojennych i sowieckiej przewagi. Wedle szacunków, ok. 16 tys. ludzi zostało zabitych podczas walki o stolicę, z kolei rannych zostało 25 tysięcy osób, a wśród nich więcej niż sześć tysięcy ciężko rannych. Dodatkowo, około 30 procent osób, które w okresie Powstania Warszawskiego poległy w walce, to ofiary mordów przeprowadzanych poprzez niemieckie formacje policyjne jak również wojskowe. Nie ulega kwestii, że największe rozszerzenie rzezi na ludności cywilnej nastąpiło w czasie 2 pierwszych tygodni sierpnia 1944 - podczas gdy obowiązywał rozkaz Hitlera o eksterminacji ludności Warszawy.

Jednakże, mimo potężnego poświęcenia oraz nadzwyczajnego bohaterstwa żołnierzy AK, a także zwykłych niemundurowych - Powstanie nie udało się. Pomimo tego, bezsprzecznie wskazane jest pielęgnować odwagę oraz pamięć ludzi biorących aktywny udział w walkach i oddać im zwyczajny szacunek, bo przecież toczyli bój w imię wolności i godności człowieka. Dlatego też warto nie tylko w ten jedyny dzień w roku, ale również co pewien czas zatrzymać się na parę chwil w tym codziennym pędzie życia i pomyśleć o tym, jak wiele poświęceń i wyrzeczeń musieli przyjmować ludzie w tych trudnych czasach i w jak bohaterski sposób udowadniali swoją odwagę, determinację, heroizm oraz chęć jednoczenia się. Obecnie nietrudno jest niesłusznie oceniać tamtych ludzi, tylko nie zapominajmy o tym, że żyli oni w znacznie innych czasach niż my. Warto też zapoznać się dobrze z historią Powstania Warszawskiego, aby poznać większą ilość szczegółów, które są również istotne i potrafią odmienić nasze myślenie zasadniczo całkowicie. Okażmy swoją empatię i respekt.